APRENDENDO A NOSA HISTORIA

Visita do grupo de 5ºB ás Torres de Oeste

Aprobeitando que estamos tratando o tema da Idade Media, que mellor lugar para recrear uns momentos clave na historia de Galicia e de Catoira, en particular.

Un lugar coma as Torres de Oeste ben merecía que se lle adicase un tempo para poder comprender como este enclave estratéxico está situado no lugar polo que entraron diferentes pobos e civilizacións  e a influencia que estes chegaron a ter naqueles momentos.

Foi este río Ulla un camiño importante polo que significou o paso dos restos do Apóstolo Santiago, convertíndose no principal camiño Xacobeo da Historia.

Pero o que máis cabe salientar deste asentamento, que se supón con antecedentes castrexos e posteriormente romanos, é a súa misión de defender esta entrada contra as incursións dos normnados e dos piratas sarracenos nas nosas costas.

Aínda que o que podemos observar son os restos dun enclave defensivo, estando aquí podemos supoñer como podía ser este lugar naquela época de maior explendor.

Sen embargo o interesante desta visita foi poñer en valor a historia destas torres e comprender o significado desta célebre frase:  "CATOIRA, CHAVE E SELO DE GALICIA"

Tamén podemos falar do aspecto lúdico deste lugar, pois tódolos primeiros domingos do mes de agosto se celebra neste recinto a internacionalmente coñecida "ROMARÍA VIQUINGA", na que se recrea o desembarco e posterior combate entre invasores e invadidos, rematando todos xuntos nunha gran festa.

"Víanse entrando pola Ría de Arousa uns cen drakkars cara Catoira dirixidos polo seu xefe Gunderedo".....

Detalle da ventá da Torre Maior.

Reproducións de dous drakkars viquingos.

Paseo sobre as xunqueiras.

Ao fondo, vista do viaducto sobre o Ulla entre as provincias de Pontevedra e A Coruña.

Aspecto da marisma coa marea baixa.

Entrada no recinto pola porta da Torre de Lugo.

Un descanso para repoñer forzas.

Descanso para merendar e charlar .

Torre próxima ao río Ulla.

Grupo de 5ºB xunto á ermida e á Torre Maior.

Imaxe dunha das torres con parte da muralla defensiva.

Diante da Torre de Lugo.

Ao fondo o illote coñecido como o do Rato ou do Rapto cun dos cruceiros do viacrucis marítimo fluvial.

Restos dunha das torres.

Outro aspecto da marisma coa marea baixa.

Aspecto dunha ventá da capela de estilo prerrománico asturiano.

 Rosalía Castro escribiu este poema adicado ás Torres de Oeste:

As Torres de Oeste

A iaugua corría

polo seu camiño,

i eu iba ó pe dela

preto dos Laíños,

sin poder cas penas

que moran conmigo.

Con tamaña carga,

¿para dónde eu iba?

A Virxe sabráio,

que eu non o sabía;

mais seica fuxindo

de min mesma iña.

Por antre os herbales,

profunda e sombrisa,

cal unha sarpente

de escamas bruñidas,

brillaba ós meus ollos

dándome cobiza.

¡Estaba tan soia!

Nin bote, nin lancha,

nin velas, nin remos

a vista alebraban;

e soias as veigas

tamén se quedaran.

¡Qué bonitas eran

noutro tempo as rosas

que naqueles campos

medran e se esfollan!

Mais muchas estonces

se amostraban todas.

I o sol, cal a lúa

en noite de brétema,

brilaba tembrando

por antre as vimbieiras,

tan descolorido

como a mesma cera.

I ao ferir as ondas

revoltas e escuras,

víanse no espeso

da negra fondura

as herbas marinas

e longas que a surcan.

De pronto unha i outra

poñéndome medo,

as loitosas cruces

se me apareceron

que se erguen na orela

cal nun cimiterio.

"Meu ben, ¿ónde moras?

-perguntéi chorando-.

Xa que ti morreche,

no mundo, ¿qué fago,

coma vós, ¡ouh torres!,

soia e sin amparo?

Soidás me consomen,

bágoas me alimentan,

sombras me acompañan,

cómeme a triteza.

¡Quén pode con tanta 

fartura de penas!"

I eu non sei qué negra

tentazón maldita

me afrixéu o esprito,

me anubróu a vista,

e sorréume como

me o demo sorrira.

Dende a fonda orela

miréi arredore...

A marea viva

petaba nas torres,

orfas antre a líquida

sabán que as envolve.

"¡Alá vou! -lles dixen-.

Daime morte dose,

auguas onde as penas

para sempre dormen..."

Saltéi..., i a corrente

calada levóume.

..................................

..................................

..................................

¡Ouh Torres de Oeste!

Malas tentadoras

auguas apromadas,

de calma treidora;

cómaros pelados

onde o corvo pousa.

¡Ouh Torres de Oeste!

Tan soias e mudas,

ca vosa atentaches

a miña tristura.

Ninguén triste vaia

cabo de vós nunca.

Dos desamparados

tendes o homenaxen,

i aínda ó redor voso

non rexorde o aire,

coma si temese

de vos despertare.

É das que se apegan

a tristeza vosa;

das que o peito oprimen,

das abrumadoras,

que ó inferno encamiñan

as almas loitosas.

Que si inda estóu viva,

foi que un mariñeiro,

medio morimunda,

por estes cabelos

tróuxome das ondas

ó mundo en que peno.

Non vaiades nunca,

eu vo-lo aconsello,

ás Torres de Oeste

co corazón negro.