O FINAL DA LONGA NOITE
Cando a escuridade
invada o día a día
teremos que ir buscar
sempre algunha saída.
Teremos claridade
cando acabe a penumbra.
Ese raio de lus,
ese raio de lus
que nos sirva de guía.
Cando chegue por fin
teremos alegría,
que vivir ás escuras
non é cousa debida.
Iremos cara adiante
superando as tristezas.
Ese raio de lus,
ese raio de lus
que chega á nosa vida.
Logo da longa noite
chegará a lus do día,
poderemos saír
desta profunda sima.
Hai que retificar
moitos dos nosos erros.
Ese raio de lus,
ese raio de lus
nos quite esta agonía.
Poderemos voltar
a xuntarnos de novo,
xa nos queda moi pouco
pero iremos amodo.
Chegaremos así
ao final desta noite.
Ese raio de lus,
ese raio de lus
que brille sobre todo.
E o barco chegará
de novo a un bo porto,
cargado de saúde,
sen nada perigoso.
É hora de desfrutar
destes bos novos tempos.
Ese raio de lus,
ese raio de lus
locerá maxestuoso.
Poemas en tempos de pandemia.
Marisel Llerena
Fermoso poema, que eu entendo como un canto á esperanza Marisel. Agradezo a túa vsita ao Baile do Norte.
ResponderEliminarAbarzos!
Grazas polo teu comentario e si, entendiches o que tentei transmitir a través deste pequeno poema,
ResponderEliminara esperanza de que veñan mellores tempos sen perdermos no desánimo e ver ese raio de lus tras unha longa noite de escuridade.