EU QUERO IR A NAVEGHAR!!

Cando eu nacín ti ías cumprir sete anos. A partir de aí, dende a miña nenez teño lembranzas que non se borraron , que teño contigo, meu querido Pacho.

Sintíase un privilexiado por ser o único dos catro irmáns que nacera na casa familiar na que viveu ata o seu casamento.

A última imaxe que permanecerá entre todos nós é a do retrato realizado polo fotógrafo da familia, o seu neto maior, Ismael.

Nela podemos recordalo tal como era, neses momentos irrepetibles de cando se puña a ler as súas "novelas de vaqueros".

Tiña atesouradas unha gran cantidade delas que ao longo dos anos foi acumulando; unhas mercadas e outras regaladas. Desfrutaba lendo as peripecias dos vaqueiros do Oeste.

A súa viseira, as gafas de ler e a súa inseparable chaqueta de la gris tecida polas miñas mans, formaban parte da súa imaxe máis recente.

Pero, xunto ás "novelas de vaqueros", as súas partidas de cartas e os solitarios enchían o seu devir diario.

Foi un rapaz afable, amigo dos seus amigos pero algunha das súas trasnadas, que eran moitas, facían incomodar aos nosos pais. Pero o que realmente lle gustaba era ir ao mar e repetía moitas veces: "eu quero ir a naveghar"

Quizás o gran río Ulla tivese a culpa e fose inspirador dese desexo ao contemplar ao baleiros ir pescar polo río e sentiríase partícipe desas tripulacións e imaxinaría esas aventuras que escoitaba da boca dos mariñeiros.

Casou coa moza que sería a nai desa gran familia que formaron ambos os dous e á que cariñosamente chamaba "a señora Lola"

E os anos foron pasando e a vida deu moitas voltas e, esa gran familia foi medrando coma unha árbore con moitas pólas das que penduran eses fermosos froitos, que hai que coidar, o mesmo que o tronco, para que permaneza con saúde durante moitos anos.

A súa casa sempre estaba chea, coa mesa completa pero sempre había lugar para alguén máis.

Adicouse a varios oficios pero aquel rapaz que quería ir a naveghar cumpreu o seu sono de ir ao mar, ese desexo contido durante tantos anos. Por fin sería mariñeiro de moitos mares. E coma se do vello Simbad se tratara, gustaba de contar historias, unhas reais e outras non tanto, das súas travesías marítimas e que facían manter a atención a todos cantos as escoitaban.

Teño infinidade de anécdotas que me bailan pola cabeza, pero a de "comer conexo ao escaparate" foi unha que nunca olvidarei....moita gracia nos fixo.

Tiña un gran sentido do humor pois chegaba a contar historias fantasiosas, case imposibles, facéndoas cribles e acabábamos rindo xa que ao final descubríase "o conto".

Se a vida de calquera persoa se puidera contar con cancións el tamén tería as súas, pero unha que lembro especialmente é a canción portuguesa que moitas veces lles cantaba aos meus fillos  e que di así:

"Eu fun em Portugal

a cavalo dun mosquito

E disse-me o portugués:

que cavalo mais bonito"

Gustaba de facer debuxos do Capitán Galvao e do Trasatlántico Santa María, famoso por aqueles tempos.

Tamén arriscou a súa vida salvando á  doutros de morrer afogados; un rapaz no río Ulla e logo tamén a uns náufragos en altamar. Era moi decidido.

Teño que recordar a frase: "hai que matar ao home dos calendarios". Pronunciábaa sempre que alguén da familia ou amigos cumprían anos.

Era a súa frase "copyright"  que recordaremos sempre.

Pero nos últimos tempos, e por un cúmulo de circunstancias a vida non se fixo tan fácil, eu dicíalle: "mellor non matemos ao home dos calendarios para poder seguir cumprindo anos".

Non me debeu facer caso e, ese neno que soñaba con ser mariñeiro, fixo a súa última travesía sen viaxe de volta.

"Navega  mariñeiro, faena tranquilo por ese mar de prata, na túa barca arrastrada polas sereas que chamaron por ti"

En lembranza de Bernardino Llerena Orgaz

Un ano sen ti.

A túa irmán Marisel