«Aquí a xente traballa máis a gusto e é máis produtiva»

Carolina Lombera llegó en septiembre a Rissa. Tras encontrar trabajo como profesora valora las condiciones laborales de Noruega. No teme al frío: «Teño pasado máis en Santiago».

Olalla Sánchez

09 de marzo de 2012 09:29

 

A pesar de que los pocos españoles que conoce y que viven cerca de Rissa (una pequeña localidad del centro de Noruega) han emigrado por estudios o por amor, su huída se debe al paro «e aos traballos precarios e temporais (un mes aquí, dos días noutro sitio, sempre dependendo de becas)» que tuvo hasta el pasado septiembre. En ese mes, Carolina Lombera, una joven de Catoira licenciada en Filoloxía inglesa y próxima a cumplir 28 años, se decidió a probar suerte en Noruega, empujada por el aval que supo- ne tener familiares allí. Después de dos meses, y «de ter moita sorte», encontró trabajo  como profesora de español en un instituto.

Ni el frío ni las diferencias culturales le desanimaron de su idea. «A vida en Noruega para min é bastante boa, vivo nun pobo, así que aquí é todo moi tranquilo. O frío... bueno, é un frío máis seco, así que non se leva mal (teño pasado máis frío en Santiago coa humidade). Ademais, as casas están moi preparadas. O peor é a falta de luz en inverno (en novembro ou decembro amanecía sobre as 9.00 da mañá e ás 15.00 horas xa era de noite) pero agora cada vez hai máis luz».

«Teño pasado máis frío en Santiago coa humidade»

«En canto aos noruegos, son xente máis fría, menos acostumbrados a saír e a relacionarse, polo que leva tempo coñecelos e que se abran e confíen. Pero despois son xente moi maja e hospitalaria. Supoño q ao ser un pobo pequeno tamén é máis facil coñecer á xente (eu son a única española aquí, así que casi todo o mundo sabe quen son)».

Buena conciliación laboral

A pesar de haber accedido hace poco al mercado laboral noruego, Carolina ya alaba sus ventajas. «Aquí hai boa relación esforzo-soldo, boas relacións xerárquicas (os traballadores están a un nivel casi igualitario aos xefes), apóstase pola conciliación personal-laboral, etc. Así, a xente traballa máis a gusto e é máis produtiva. En España, ou ninguén te controla e acabas por facer o mínimo esforzo ou te explotan ata que acabas queimado, e así non se pode traballar».

Más allá del día a día, también valora aspectos criticados en España, como la opacidad que rodea a ciertos trabajos. «Penso que o noruego é un sistema xusto e equitativo. Canto máis estudios tes, máis che pagan, canta máis experiencia tamén. Os soldos son todos públicos, así que non hai trampas nin corrupción. Todo é legal e transparente».

A pesar de la evolución negativa que prevee para la situación española es obligado preguntarle sobre si su futuro pasa por el regreso. «Encantaríame voltar a Galicia sempre, ou traballar en España. Pero tal e como vexo a situación laboral agora mesmo, coido que quedarei por aquí todo o tempo que poida. Ademais estou aprendendo noruego e ese esforzo é para quedar unha tempada».

LA VOZ DE GALICIA|EMIGRACIÓN

Os meus mellores desexos para Carolina.

EVARISTO CASTROMIL OTERO

EVARISTO CASTROMIL OTERO

Moit@s d@s que lean este blog lembrarán aqueles autocares de CASTROMIL.

 Pioneiro no transporte por estrada, Evaristo Castromil  convirteu o seu apelido nunha marca con solera. Para saber algo máis da súa traxectoria profesional recomendo que accedades a este enlace: 

https://www.afundacion.org/docs/mediateca/1_EmpresariosG_baja.pdf

 O capítulo referente a Castromil forma parte do libro "Empresarios de Galicia"- Volume 1.

"PASARÍN: A NOSA HISTORIA A TRAVÉS DAS SÚAS FOTOGRAFÍAS"

LA VOZ DE GALICIA | AROUSANOS EN SU RINCÓN | FRANCISCO BUCETA GÓMEZ «PASARÍN»«Mucha gente creía que estaba loco porque me pasé la vida caminando»

A sus 87 años sigue dedicándose a sus dos grandes pasiones: andar y fotografiar. No hay un lugar en la comarca que no haya pisado e inmortalizado con su cámara.

Jesús Hierro

 

1/8/2009

Su gorra azul marino, su cámara de fotos analógica y su bastón de

madera de eucalipto. Un equipaje más que suficiente, a 

la vez que imprescindible, para recorrer en solitario e inmortalizar el

pasado yel presente de la comarca.

El interés de Francisco Buceta, «Pasarín» por la fotografía, nació 

cuando todavía trabajaba como acomodador de las butacas del

mítico cine Cervantes de Vilagarcía a mediados de los años 

cincuenta.

A partir de visionar aquellas películas en blanco y negro le entró

el gusanillo de eso de la imagen. Su primera cámara de fotos 

fue una Retina alemana que le costó 1.100 pesetas con la que 

hizo sus primeros disparos por las aldeas de la comarca,

«tratando siempre de enfocar bien lo que fotografiaba».

En aquellos años compaginaba la pasión por la fotografía 

con el trabajo de acomodador.

Fotografiando el mundo

Así fue hasta que en 1966 decidió embarcarse para trabajar 

como camarero en las rutas que el barco en el que navegaba

hacía a puerto. Durante su estancia en altamar aprovechaba 

las escalas siempre que podía para fotografiar tierras lejanas

y desiertos remotos que generalmente recorría en Land Rover. 

Dakar, la Angola portuguesa, Mauritania, lugares 

que quedaron inmortalizados por la cámara de Pasarín. Entre

ellos,Ciudad del Cabo que le dejó impactado. «Dudo que exista 

en el mundo una ciudad tan bonita como esa», asegura Pasarín.

Llevaba ocho años surcando los mares, cuando en las costas 

del desierto de Mauritania sufrió un accidente a bordo que le 

costóla visión de un ojo. Regresó entonces a tierra firme para 

volcarse con la fotografía y por supuesto, para caminar. Fue 

entonces cuando instaló un pequeño laboratorio de revelado 

en la avenida de la Marina para dedicarse ya por completo a

este oficio. Sin embargo, posteriormente, todavía se echaría

al mar algunos años más enrolándose en un barco frigorífico.

Tiene miles de instantáneas realizadas. Muchas de ellas de los

más variopintos personajes de la comarca del último cuarto de

siglo. «Muchos no te compraban la foto, pero yo las archivaba, 

y hoy esos negativos me están dando dinero». Retratos pero

también paisajes. De las Torres de Oeste por ejemplo, uno de 

sus rincones favoritos de Arousa.

La foto que más le gusta es aquella que hace sin que se le vea.

Donde los personajes no posan ni se esperan la instantánea.

«Esas fotografías que sacaba sin avisar siempre me las 

compraban, nunca me devolvían una. Esas eran las mejores.

Tengo grandes instantáneas de personas conversando en las 

puertas de las casas, tabernas por las calles», asegura un 

satisfecho Pasarín.

Haciendo camino

Otra de sus pasiones, y para él inseparable de la fotografía, 

es caminar. Pasó, y pasa toda su vida caminando. Siempre 

con una vara en sus manos, lo que tiene explicación. «Fue 

a raíz de haber tropezado, hace ya muchos años, con un 

serpiente en una caminata por el monte desde Siete Coros

hasta Catoira». Desde ese día siempre lleva un bastón, 

por supuesto, fabricado por el mismo.

Pasarín ha «pateado» Arousa durante más de medio siglo. 

Conoce cada cuesta, cada curva, cada palmo. «La comarca

ha cambiado mucho pero también lo ha hecho la gente», 

asegura. Caminaba siempre solo pero sin embargo disfrutaba

parándose a charlar con quienes encontraba a su paso, 

especialmente los ancianos.

Nadie era capaz de seguirle el ritmo. «Un día vino conmigo

un amigo que me decía que también caminaba. Al llegar al alto

de Fontefría se paró para quitarse una arena de la bota.

Un poco más adelante ya se quería sentar. Al final lo acompañé 

hasta Abalo, y allí llamé a un taxi para que viniera a recogerlo».

«Hay que saber andar», asegura. Nunca ha tenido prisa por llegar

a los sitios. Siempre a un ritmo constante. «Con mi paso soy

capaz de llegar a donde haga falta» dice Pasarín. 

El Camino de Santiago para él no tiene secretos. 

«Yo ya he ganado mis propios jubileos». «Algún día he salido 

de Vilagarcía, llegadoa Noia y después acabar en Padrón para 

coger el último tren de vuelta para Vilagarcía».Siempre estaba

pendiente, eso sí, que allá donde fuera hubiera transporte para 

poder regresar.

«Había quien por caminar tanto me tomaba un por loco.

No entendía que yo anduviera tanto». A sus 87 años sigue con 

su gorra azul marino, su cámara de fotos analógica y su bastón

de eucalipto recorriendo la comarca. «Ahora ya no ando tanto,

mis piernas me lo permiten, pero mi médico no.

UNHA PEQUENA HOMENAXE A ESTA PERSOA QUE É PARTE DA HISTORIA DA NOSA COMARCA.

Rianxo celebra los 130 años del nacimiento de Castelao

Estrenan 'Os vellos non deben de namorarse' con marionetas

SUSO SOUTO RIANXO

El próximo día 30 se cumple el 130 aniversario del nacimiento de Castelao. Para conmemorar dicha fecha, el Concello de Rianxo ha organizado una serie de actos que darán comienzo el próximo viernes día 22 con la presentación de la obra Cousas de nenos. Unha aproximación á representación da infancia en Cousas da vida de Castelao, de Diana Vilas Meis y Óscar Rodríguez García.

En el mismo acto, que tendrá lugar a las 20.00 horas en el auditorio municipal, se presentará también la propuesta didáctica A nenez galega a través dos anteollos de Castelao (coordinada por Diana Vilas).

Posteriormente, a las 21.00 horas, tendrá lugar la representación de la obra de teatro De leria con Castelao, a cargo de la compañía Galeatro.

El sábado día 23, el auditorio acogerá a partir de las 20.30 horas el concierto Sons de Nós: relatos sonoros da época de Castelao, un homenaje a la revista Nós y a las Irmandades da Fala, a cargo del trío 2naFronteira, formado por Carmen Penim y Maurizio Polsinelli, que en esta ocasión estarán acompañados de Carmen Gallego (nickelharpa y violín) .

 El Correo Gallego 

REFRÁNS DO MES DE XANEIRO

Xaneiro ilustrado no libro de horas Les Très Riches Heures du Duc de Berry,
 manuscrito do secúlo XV.

A auga de xaneiro mata ó usureiro.

A ferreña de xaneiro non vai ao poleiro.
A galiña nada no xaneiro pon o ovo no colmeiro.
A galiña no xaneiro pon no colmeiro.
A madeira da túa casa, en xaneiro has de cortala.
A perdiz no xaneiro caga pró escopeteiro.
A raia en xaneiro sabe a carneiro.
A verdura en xaneiro sabe a carneiro.
As patacas de xaneiro van na cesta e veñen no sombreiro.
As verzas por xaneiro saben a carneiro.
Cando as ras cantan no xaneiro, sinal de fame en todo o eido.
Coa lúa de xaneiro, vese a formiga no carreiro.

Dazasete de xaneiro, Santo Antón lacoeiro.
De xaneiro a xaneiro, come carneiro.
Día de Santa Inés chuvia unha soa vez. 
En xaneiro, a faneca sabe a carneiro.
En xaneiro, a lebre co cu no lameiro.
En xaneiro, a vella saca as madeixas ó turreiro.
En xaneiro, a verza é carneiro.
En xaneiro, abrígate con dúas capas e un sombreiro.
En xaneiro busca a lebre co cu no bulleiro.
En xaneiro, mellor carballo que castiñeiro.
En xaneiro, mete obreiro, antes na sebe que na parede.
En xaneiro, namoreime, en febreiro, caseime ... e amoleime.
En xaneiro, nin galgo leboreiro nin falcón perdigueiro.
En xaneiro pon o alleiro.
En xaneiro, sete lobos polo carreiro.
En xaneiro, trompos ó fumeiro.
En xaneiro, vaite ó outeiro: se ves verdegar, ponte a chorar; se ves terrexar, ponte a cantar.
En xaneiro visita o outeiro: si ves verdegar ponte a chorar, si ves terrexar, ponte a cantar.
En xaneiro xa a abella pon os pés no salgueiro.
En xaneiro, xéase a auga no caldeiro.
Entre xaneiro e febreiro, inverno verdadeiro.
Eu son o pito do Cairo, que nacin no mes de xaneiro, se o raposo non me come, he de cantar no poleiro.
Gato do mes de xaneiro vale un carneiro.
Inda non veu xaneiro pra poñe-lo pé diante do compañeiro.
Lúa, a de xaneiro, amor, o primeiro.
Moita chuvia en xaneiro, mala anada no cabaceiro.
No menguante de xaneiro corta o teu madeiro.
No mes de xaneiro sube ó outeiro. Se ves verdear ponte a chorar, se ves estercar ponte a cantar.
No mes de xaneiro, súbete ó outeiro. Se ve-los teus campos verdexar, ponte a chorar, se terrexar, ponte a cantar.
No xaneiro busca a lebre co cu no bulleiro.
No xaneiro pon o sombreiro.
Non hai amor coma o primeiro nin lúa coma a de xaneiro.
Non hai lúa coma a de xaneiro nin amor coma o primeiro, senón a de agosto, que lle dá no rostro.
O año de xaneiro é o millor carneiro.
O besugo en xaneiro viste coma un cabaleiro.
O boi e o leitón, en xaneiro crían rin.
O día de san Sebastián ceiba as moscas Satanás.
O madeiro pra túa casa, córtao no xaneiro.
O polo de xaneiro vale carneiro.
O polo de xaneiro, polo San Xoán está comedeiro.
O que queira comer morriña, coma carneiro en xaneiro e en maio galiña.
O que sexa meu amigo verdadeiro, véñame ver o vinte de xaneiro.
O santo Antón verdadeiro, o dazasete de xaneiro.
O sol de xaneiro non ten compañeiro.
O vinte e un de xaneiro, unha hora por enteiro.
Obreiro en xaneiro, pan che comerá e obra non fará.
Ollomol de xaneiro vale un carneiro.
Os amores de xaneiro son os que enfrían primeiro.
Para a túa casa o madeiro córtao no xaneiro.
Picoreiro súbete ó picouto, e se no mes de xaneiro veres verdegar, bótate a chorar, e se os ves queimados, ponte a bailar.
Pito de xaneiro, vai coa súa nai ó poleiro.
Poda en xaneiro, vendima no sombreiro.
Polo río abaixo vai un pexegueiro que bota pexegos no mes de xaneiro.
Polo santo Amaro andan os trompos polo tellado. 
Polo santo Antón xa a galiña pon. Pola Candelaria, a boa e a mala.
Polo san Martiño, trompos ó camiño, e polo santo Amaro, trompos ó tellado.
Polo san Sebastián coida o teu fabal.
Polo san Sebastián coñez o día o pailán. 
Polo san Sebastián laranxiñas na man.
Polo san Sebastián medra o día o paso dun can.
Polo san Vicente perde o inverno un dente.
Polo san Vicente ten o día unha hora máis, metá pola mañán, metá polo serán.
Polo San Vicente perde o inverno un dente.
Polo San Vicente toda a auga é semente.
Por santo Amaro, trompos ó faiado.
Por santo Amaro, trompos ó tellado.
Por santo Antón, a galiña pon.
Por Santo Antón, trompos ó caixón.
Por san Sebaschán, a laranxa na man.
Por san Sebastián algueira o pailán.
Por san Vicente da Roda medra o día unha hora.
Por san Vicente pon os nabos da semente.
Por san Vicente, unha hora de creciente.
Por san Xulián medra o día un pasiño de can. 
Por san Xullán adianta o día o paso dun can.
Prá túa casa, o madeiro cortado sempre no xaneiro.
Pra túa casa, o madeiro córtao no xaneiro.
Queimemo-lo loureiro no mes de xaneiro.
Quen colle a aceitona antes de xaneiro, deixa o aceite no oliveiro.
Quen labra no xaneiro labra para o ano enteiro.
Quen ora en xaneiro, ora para o ano enteiro.
Raia pescada en xaneiro sabe a carneiro.
San Sebastián, vinte de xaneiro, cando ceiba a mosca do demo.
San Vicente do inverno bota unha brasa ós regueiros.
San Vicente pequeniño é un santo chirifeiro, que nos dá a nosa festa o vinte e dous de xaneiro.
San Xulián garda o viño e garda o pan. 
Se chove en Santo Antón de xaneiro, pipas ó fumeiro, se non, pipas ó canteiro.
Se en xaneiro tose o neno, non teñas medo; se tose no mes da sega, pode ir pra terra.
Se queres ter bo alleiro, pon o allo no xaneiro.
Se se soubera o que sabe a galiña no xaneiro, non quedaba unha no galiñeiro.
Se trona en xaneiro, sube as cubas ó fumeiro.
Seco xaneiro, abundancia no graneiro.
Sol de xaneiro, porco ó bulleiro. 
Tanto dirán “Heilas, heilas”, que veñan nas quendas xaneiras.
Tódolos días que pasan de xaneiro son allos que perde de da-lo alleiro.
Un bo día de xaneiro é un lobo no quinteiro.
Un día bo en xaneiro, mao no eido.
Verzas en xaneiro saben coma carneiro.
Xaneiro, alleiro.
Xaneiro añeiro e febreiro cabriteiro.
Xaneiro arde verdadeiro.
Xaneiro é oveiro.
Xaneiro frío ou templado, pásao arroupado.
Xaneiro, piardeiro.
Xaneiro quente trae o demo no ventre.
Xaneiro verceiro, nin boa meda nin bo palleiro.
Xaneiro, xeadeiro, febreiro, grileiro.
Xaneiro xiado e abril mollado enchen o faiado.