AS NOSAS XENTES

ENTREVISTA A PEPE CASTAÑO DIOS

Pepe Castaño e a autora desta reportaxe.

Por Clara Padín Davila

Pepe naceu en Oeste no ano 1952. A súa infancia transcorre con normalidade, coma a de calquera outro rapaz da vila. Era moi afeccionado ós deportes e practicou varios, pero sobre todo o fútbol. Non o facía moi mal e pasou por todas as categorías federadas do Club Catoira. Comeza os estudos facendo todo o Bachareleto por libre e despois ingresa na Universidade. Primeiro acabou a carreira de Filoloxía Inglesa e máis tarde completou os estudios ca de Xermánicas, na Universidade de Salamanca. Pero como era moi afeccionado ó deporte nunca deixou de aprender e prepararse neste campo. Titulouse como adestrador de tenis, voleibol… e por suposto en fútbol. Cando xa estaba dando clases de inglés nos Institutos, dedicouse a preparar a especialidade de Educación Física. Como tamén sacou a titulación necesaria pasou a dar clases na materia de Ximnasia. Así ata hoxe que compaxina as dúas no Instituto Cotarelo de Vilagarcía. Durante seis anos tamén realizou tarefas na Cadena SER, tanto en Radio Arosa como en Radio Pontevedra. Para rematar co deporte direi que foi moitos anos adestrador do Club Catoira, aínda que tamén adestrou no Arousa ou no Vilalonga. Pero o que lle tirou moito a Pepe sempre foron as actividades culturais e sociais. Gustaballe organizar festivais, campionatos… colaborando sempre con quen lle pedía a súa participación. Así ata hoxe, que xa toma as cousas con máis calma. Iso non lle impide escribir artigos en revistas ou publicar algún que outro libro.

 – É moi difícil escribir un libro?

 – Depende de que tipo de libro. Para escribir unha novela hai que ter moita imaxinación… e para os que eu levo sacado fai falta bastante tempo e ter moito interese pola vida da xente do teu pobo.

 – Cando decidiches escribir libros e por que?

 – Ía escribindo historias e relatos curtos nos libros das festas e en publicacións locais. Algunha xente me dicía que as estaba a coleccionar, pero que lle faltaba algunha. Así que me empezaron a propoñer que as xuntase nun libro. Collín as que me pareceron e engadín outras e así se publicou o primeiro.

 – “Aquela Xente de Catoira” e “Oeste, cen anos de historia-s” falan sobre a xente de Catoira. Por que che gusta escribir sobre eso?

 – Porque sempre me tirou todo o relacionado con Catoira. Aínda que pareza raro nunca tiven gran preocupación polas cousas doutros lugares, o que non quere dicir que non me interesen. Por darche uns exemplos, no fútbol a miña única aspiración só era estar no Catoira e as veces que estiven noutro lado xa estaba a pensar en volver. A nivel de política algún partido me tentou para que me afiliase e case garantindo que axiña tería un posto a niveis máis altos que o ámbito local. Nin o quixen valorar. Así que podes comprender por que escribo sobre Catoira.

– Cal dos dous che gustou mais escribir?

– Pode que “Oeste, cen anos de historia-s” por ser o primeiro. En “Aquela Xente de Catoira” penso que o puiden redondear mellor. Pero son totalmente diferentes. No primeiro relatos curtos, no segundo historias amplas e sobre todo moito material fotográfico.

 – Que lle cambiarías se o volveses a facer?

 – Varias cousas. Por dicir algunha pois cambiar o tamaño  dalgunha foto que quedou pequena, incluír algunha que non entrou, poñer un índice máis fácil para chegar enseguida ó apartado que a un lle interese ver… Sempre se pode mellorar.

– Canto tempo che levou cada libro?

– Moito, porque este tipo de publicacións requiren escoitar a moitas persoas, ler xornais antigos, recompilar un gran número de material fotográfico e documental. Estouche a falar de máis de media ducia de anos por cada un, sobre todo “Aquela Xente de Catoira”. E iso que tiven boa colaboración dalgunhas persoas ;uns, acompañándome polas casas, outros, ofrecéndome desinteresadamente fotografías e obxectos diversos. E por enriba de todo a xente maior que me ía contando todas esas historias e anécdotas.

– Cando che gusta máis escribir de noite ou de día?

– Boa pregunta… pois de noite, sen dúbida, concéntrome mellor; sempre me pasou o mesmo.

– Empezaches un pouco tarde a escribir, non?

– Podemos dicir que si. Pero como che dicía antes xurdiu por casualidade, non tiña especial interese en dedicarlle tempo a isto.

– Gustaríache escribir sobre outros temas?

– Si, pero non chega con que a un lle guste, hai que estar moi preparado nun tema para poder publicar un libro sobre el.

– Tamén escribes na "Xanela Aberta", unha revista local, de que cousas falas?

– Inicialmente historias e anécdotas deportivas. Pero moitas veces este só é un pretexto para poder contar outras facetas e sacar un pouco á luz cousas da vida das persoas. Un pequeno detalle deportivo me da pé para contar as venturas e bondades de moita xente que se non quedaría no anonimato. O que máis me chama a atención é que as lea tamén xente nova, cando poden parecer máis cousa de maiores.

– Non sería boa idea que as escribiras nun libro?

– Pois… non me parei a o pensar. Tería que ver se hai interese suficiente polo tema. De todos xeitos agradézoche a idea.

– Dos libros que levas lido, cales son os teus favoritos?

– Non che podo concretar algún. Ten en conta que ademais dos lidos de xeito voluntario, tiven que ler moitos nos estudios, sobre todo na carreira, por ser esta unha especialidade na que a literatura é parte fundamental. Non sería xusto decantarme por uns, pois hai moitos. Algunha cousa máis?

– Nada máis. Moitas grazas pola entrevista.

Portada do seu primeiro libro

Portada do seu último libro